Sylabus

Jednostka prowadząca: Wydział Nauk Społecznych

Kierunek: Dziennikarstwo

Specjalność: Duchowość w relacjach społecznych

Poziom: studia magisterskie

Nazwa przedmiotu:

Duchowość w relacjach społecznych (Spirituality on public relations)

 

Kod przedmiotu

Język: polski

Typ przedmiotu: obowiązkowy

 

Wskazanie grupy przedmiotów: kierunkowy

Rok studiów, semestr

studia stacjonarne – II rok, III semestr

studia niestacjonarne – II rok, III semestr

Wymiar (liczba godzin i rodzaj zajęć)

studia stacjonarne – w – 20 godzin, ćw – 2×10 godzin

studia niestacjonarne – w – 12 godzin, ćw – 2×8 godzin

 

Punkty ECTS – 3 (w-2, ćw-1)

 

Forma zaliczenia: w – egzamin

ćw – zaliczenie z oceną

 

Wymagania wstępne:

Znajomość podstaw z zakresu psychologii i duchowości

 

Cele:

Zapoznanie się z współcześnie funkcjonującymi pojęciami w dziedzinie duchowości (doświadczenia religijne, doświadczenie mistyczne, medytacja, uważność). Nabycie i pogłębienie wiedzy teoretycznej o duchowości naprzemiennie z praktyką w różnych dziedzinach funkcjonowania społecznego.

 

Metody dydaktyczne:

Wykład, dyskusja, praca z tekstem, prezentacja filmowa i multimedialna, metoda problemowa, burza mózgów, programowa z użyciem komputera

 

Treści merytoryczne – Skrócony opis:

Zapoznanie studentów z rozumieniem duchowości w neurologii, psychologii, psychiatrii i teologii oraz ich praktycznym zastosowaniem w pracy z człowiekiem funkcjonującym w małżeństwie i rodzinie. Zwrócenie uwagi na interdyscyplinarne kryteria diagnozy doświadczeń duchowych. Przygotowanie do stosowania odpowiednich narzędzi badawczych oceniających poziom duchowy.

Treści kształcenia:

Wykład

  1. Podstawowe problemy definicyjno-pojęciowe (zagadnienia metodologiczne i metanaukowe, koncepcje potoczna a teorie teologiczne, religioznawcze, psychologiczne, neurologiczne, psychiatryczne).
  2. Wymiar duchowy jako psychologiczny epifenomen: klasyczne i współczesne koncepcje teoretyczne rozumienia duchowości (psychoanaliza, teoria relacji z obiektem, psychologia analityczna, humanistyczno-egzystencjalistyczna, transpersonalizm, „ukryte teorie duchowości”, model konstruowania sensu oraz teorie integracyjne).
  3. Kulturowe uwarunkowania różnych tradycji duchowości: chrześcijaństwo (katolicy, protestanci i prawosławie), buddyzm, hinduizm, islam, judaizm, konfucjanizm, taoizm.
  4. Specyfika duchowości katolickiej w kontekście historycznym (Biblia, duchowość pierwszych chrześcijan, okres patrystyczny, średniowiecze i renesans, reforma katolicka, współczesność).
  5. Kryteria diagnostyczne doświadczeń duchowych: różnicowe (wgląd, marzenia senne, sugestia i hipnoza, twórcze stany transgresyjne, peak-experiences, stany halucynogenne) i zbieżne (teologiczne i psychologiczne).
  6. Nadzwyczajne zjawiska związane z rozwojem duchowym oraz ich ocena psychologiczna i psychiatryczna (wizje, ekstazy, glosolalia, katatonia, lewitacja, stygmaty, porwania mistyczne, opętania).
  7. Zaburzenia związane z duchowością (zaburzenia osobowości, psychiczne, sensoryczne, myślenia, emocjonalne, wolicjonalne, świadomości).
  8. Psychoterapia a duchowość (pozytywne traktowanie zjawisk duchowych, problemy z konceptualizacją zagadnień duchowych, neutralność a zaangażowanie aksjologiczne terapeuty, wpływ przekonań religijnych na przebieg terapii).
  9. Funkcje duchowości w relacjach społecznych (teoria systemowa, system wolnorynkowy, zagadnienia moralne w duchowości).
  10. Szczegółowe aspekty kształtowania duchowości w relacjach społecznych.
  11. Narzędzia badawcze do pomiaru duchowości.
  12. Użycie metod statystycznych do diagnozy duchowości.

 

Efekty kształcenia

WIEDZA

  1. Student zna i definiuje interdyscyplinarne pojęcie duchowości funkcjonujące w neurologii, psychologii, psychiatrii i teologii. 2. Student kojarzy kulturowe uwarunkowania rozumienia duchowości.

UMIEJĘTNOŚCI

  1. Student wykorzystuje wiedzę z zakresu metod pomiaru duchowości do diagnozy kondycji duchowej ludzi. 2. Student wyprowadza wnioski profilaktyczne na podstawie poznanych metod psychometrycznych.
  2. Student projektuje działania pobudzające rozwój duchowy człowieka funkcjonującego w różnych relacjach społecznych.

KOMPETENCJE (POSTAWY)

  1. Student odnosi się krytycznie do różnych szkół propagowania rozwoju duchowego. 2. Student pozostaje otwarty na zróżnicowane rozumienie i praktykowanie duchowości.

 

Metody i narzędzia dydaktyczne:

  1. Dyskusja. 2. Diagnoza dotycząca duchowości. 3. Prezentacja multimedialna. 4. Metoda problemowa. 5. Analiza casusów. 5. Wykorzystanie programów statystycznych. 6. Wykład

 

Sposoby sprawdzania i warunki zaliczenia

Obecność na wykładach jest obowiązkowa. Podstawą egzaminu jest obecność na zajęciach oraz znajomość treści wykładów uzupełniona o literaturę oraz przeprowadzenie badań w oparciu o wybrane narzędzia.
Wykład:

Wiedza: 1. Egzamin pisemny.

Umiejętności: 1. Przeprowadzenie badań

Kompetencje: 1. Sprawozdanie z badań

 

Lektury podstawowe:

Aumann, J. (2007). Zarys historii duchowości. Kielce: Wyd. Jedność.

Boriello, L., della Croce, i in. (1998). Historia duchowości. Kraków: Wyd. WAM.

Głaz, S. (2006). Podstawowe zagadnienia psychologii religii. Kraków: Wyd. WAM. Grzymała-Moszczyńska, H. (2004). Religia i kultura. Wybrane zagadnienia z kulturowej psychologii religii. Kraków: Wyd. UJ.

Libiszowska-Żółtkowska, M., Grotowska, S. (2010). Religijność i duchowość – dawne i nowe formy. Kraków: Wyd. Nomos.

Socha, P. (red.) (2000). Duchowy rozwój człowieka. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.