Jednostka prowadząca: Wydział Nauk Społecznych
Kierunek: Dziennikarstwo
Specjalność: Duchowość w relacjach społecznych
Poziom: studia magisterskie
Nazwa przedmiotu:
Duchowość w relacjach społecznych (Spirituality on public relations)
Kod przedmiotu
Język: polski
Typ przedmiotu: obowiązkowy
Wskazanie grupy przedmiotów: kierunkowy
Rok studiów, semestr
studia stacjonarne – II rok, III semestr
studia niestacjonarne – II rok, III semestr
Wymiar (liczba godzin i rodzaj zajęć)
studia stacjonarne – w – 20 godzin, ćw – 2×10 godzin
studia niestacjonarne – w – 12 godzin, ćw – 2×8 godzin
Punkty ECTS – 3 (w-2, ćw-1)
Forma zaliczenia: w – egzamin
ćw – zaliczenie z oceną
Wymagania wstępne:
Znajomość podstaw z zakresu psychologii i duchowości
Cele:
Zapoznanie się z współcześnie funkcjonującymi pojęciami w dziedzinie duchowości (doświadczenia religijne, doświadczenie mistyczne, medytacja, uważność). Nabycie i pogłębienie wiedzy teoretycznej o duchowości naprzemiennie z praktyką w różnych dziedzinach funkcjonowania społecznego.
Metody dydaktyczne:
Wykład, dyskusja, praca z tekstem, prezentacja filmowa i multimedialna, metoda problemowa, burza mózgów, programowa z użyciem komputera
Treści merytoryczne – Skrócony opis:
Zapoznanie studentów z rozumieniem duchowości w neurologii, psychologii, psychiatrii i teologii oraz ich praktycznym zastosowaniem w pracy z człowiekiem funkcjonującym w małżeństwie i rodzinie. Zwrócenie uwagi na interdyscyplinarne kryteria diagnozy doświadczeń duchowych. Przygotowanie do stosowania odpowiednich narzędzi badawczych oceniających poziom duchowy.
Treści kształcenia:
Wykład
- Podstawowe problemy definicyjno-pojęciowe (zagadnienia metodologiczne i metanaukowe, koncepcje potoczna a teorie teologiczne, religioznawcze, psychologiczne, neurologiczne, psychiatryczne).
- Wymiar duchowy jako psychologiczny epifenomen: klasyczne i współczesne koncepcje teoretyczne rozumienia duchowości (psychoanaliza, teoria relacji z obiektem, psychologia analityczna, humanistyczno-egzystencjalistyczna, transpersonalizm, „ukryte teorie duchowości”, model konstruowania sensu oraz teorie integracyjne).
- Kulturowe uwarunkowania różnych tradycji duchowości: chrześcijaństwo (katolicy, protestanci i prawosławie), buddyzm, hinduizm, islam, judaizm, konfucjanizm, taoizm.
- Specyfika duchowości katolickiej w kontekście historycznym (Biblia, duchowość pierwszych chrześcijan, okres patrystyczny, średniowiecze i renesans, reforma katolicka, współczesność).
- Kryteria diagnostyczne doświadczeń duchowych: różnicowe (wgląd, marzenia senne, sugestia i hipnoza, twórcze stany transgresyjne, peak-experiences, stany halucynogenne) i zbieżne (teologiczne i psychologiczne).
- Nadzwyczajne zjawiska związane z rozwojem duchowym oraz ich ocena psychologiczna i psychiatryczna (wizje, ekstazy, glosolalia, katatonia, lewitacja, stygmaty, porwania mistyczne, opętania).
- Zaburzenia związane z duchowością (zaburzenia osobowości, psychiczne, sensoryczne, myślenia, emocjonalne, wolicjonalne, świadomości).
- Psychoterapia a duchowość (pozytywne traktowanie zjawisk duchowych, problemy z konceptualizacją zagadnień duchowych, neutralność a zaangażowanie aksjologiczne terapeuty, wpływ przekonań religijnych na przebieg terapii).
- Funkcje duchowości w relacjach społecznych (teoria systemowa, system wolnorynkowy, zagadnienia moralne w duchowości).
- Szczegółowe aspekty kształtowania duchowości w relacjach społecznych.
- Narzędzia badawcze do pomiaru duchowości.
- Użycie metod statystycznych do diagnozy duchowości.
Efekty kształcenia
WIEDZA
- Student zna i definiuje interdyscyplinarne pojęcie duchowości funkcjonujące w neurologii, psychologii, psychiatrii i teologii. 2. Student kojarzy kulturowe uwarunkowania rozumienia duchowości.
UMIEJĘTNOŚCI
- Student wykorzystuje wiedzę z zakresu metod pomiaru duchowości do diagnozy kondycji duchowej ludzi. 2. Student wyprowadza wnioski profilaktyczne na podstawie poznanych metod psychometrycznych.
- Student projektuje działania pobudzające rozwój duchowy człowieka funkcjonującego w różnych relacjach społecznych.
KOMPETENCJE (POSTAWY)
- Student odnosi się krytycznie do różnych szkół propagowania rozwoju duchowego. 2. Student pozostaje otwarty na zróżnicowane rozumienie i praktykowanie duchowości.
Metody i narzędzia dydaktyczne:
- Dyskusja. 2. Diagnoza dotycząca duchowości. 3. Prezentacja multimedialna. 4. Metoda problemowa. 5. Analiza casusów. 5. Wykorzystanie programów statystycznych. 6. Wykład
Sposoby sprawdzania i warunki zaliczenia
Obecność na wykładach jest obowiązkowa. Podstawą egzaminu jest obecność na zajęciach oraz znajomość treści wykładów uzupełniona o literaturę oraz przeprowadzenie badań w oparciu o wybrane narzędzia.
Wykład:
Wiedza: 1. Egzamin pisemny.
Umiejętności: 1. Przeprowadzenie badań
Kompetencje: 1. Sprawozdanie z badań
Lektury podstawowe:
Aumann, J. (2007). Zarys historii duchowości. Kielce: Wyd. Jedność.
Boriello, L., della Croce, i in. (1998). Historia duchowości. Kraków: Wyd. WAM.
Głaz, S. (2006). Podstawowe zagadnienia psychologii religii. Kraków: Wyd. WAM. Grzymała-Moszczyńska, H. (2004). Religia i kultura. Wybrane zagadnienia z kulturowej psychologii religii. Kraków: Wyd. UJ.
Libiszowska-Żółtkowska, M., Grotowska, S. (2010). Religijność i duchowość – dawne i nowe formy. Kraków: Wyd. Nomos.
Socha, P. (red.) (2000). Duchowy rozwój człowieka. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.