Stymulacja eksperymentalna

Psylocybina stosowana była przez wieki do celów religijnych, z naukowego punktu widzenia mało wiadomo o jej wnikliwych i trwałych efektach. Podczas badań (Griffiths, Richards,  McCann, Jesse, 2006) zastosowano metodę podwójnie ślepej próby, aby w sposób metodologicznie poprawny określić wnikliwość i psychologiczne efekty długoterminowe wysokiej dawki psilocybiny względem porównywanego środka podawanego w komfortowych, wspieranych warunkach (dawne badania miały poważne braki metodologiczne – np. Pahnke 1963, 1967 oraz jego słynny Eksperyment Wielkopiątkowy).

Materiały i metody: Uczestnicy byli halucynogennie naiwnymi dorosłymi, informującymi o regularnym uczestnictwie w aktywnościach religijnych lub duchowych. Przeprowadzono dwie lub trzy sesje w dwumiesięcznych odstępach. Trzydziestu ochotników przyjęło podawaną doustnie psilocybinę (30 mg/70 kg) oraz chlorowodorek metylofenidatu (40 mg/70 kg) w kolejności przeciwważonej. By zaciemnić projekt badań, sześciu dodatkowych ochotników przyjęło metylofenidat w pierwszych dwóch sesjach oraz w trzeciej sesji jawnie psilocybinę. Ośmiogodzinne sesje były przeprowadzane indywidualnie. Ochotnicy byli zachęcani do zamknięcia oczu i skierowanie uwagi do wnętrza. Zachowanie ochotników w czasie sesji oceniali obserwatorzy badań. Ochotnicy wypełniali kwestionariusz oceniający efekty leku i doświadczenie mistyczne bezpośrednio po sesjach oraz po dwóch miesiącach. Obserwatorzy społeczni ocenili zmiany w nastawieniu i zachowaniu badanych.

Wyniki: Psilocybina wytworzyła gamę ostrych zmian postrzeżeniowych, doświadczenia subiektywne, oraz zmienne nastroje wliczając niepokój. Psilocybina zwiększyła również wskaźniki doświadczenia mistycznego. Po dwóch miesiącach ochotnicy ocenili doznanie psilocybinowe jako mające istotne znaczenie osobiste i wagę duchową oraz przypisali je do doświadczeń podtrzymujących pozytywne zmiany w nastawieniu i zachowaniu zgodne ze zmianami ocenionymi przez obserwatorów społecznych.

Wnioski: Podana w sprzyjających warunkach, psilocybina spowodowała doświadczenia podobne do spontanicznie występujących doznań mistycznych. Zdolność powodowania takich doświadczeń zezwoli ewentualnie na wnikliwe badania naukowe ich przyczyn i konsekwencji.

Słowa kluczowe: Psilocybina, Metylofenidat, Halucynogen, Enteogen, Doświadczenie mistyczne, Duchowy, Religia, Niepokój, Ludzki

Wprowadzenie

Psilocybina, naturalnie występujący alkaloid tryptaminowy o działaniu wpływającym głównie na miejsca wiązania receptorów serotoninowych 5-HT2A/C, jest głównym składnikiem psychoaktywnym grzybów z rodzaju Psilocybe (Presti and Nichols 2004)36. W pewnych kulturach psilocybina w postaci tych grzybów stosowana była w sposób ustrukturyzowany przez wieki, prawdopodobnie tysiąclecia, do celów wróżbiarskich lub religijnych (Wasson 1980 53; Stamets 1996 48; Metzner 2004 25). Psychologiczne efekty psilocybiny, podobne do innych klasycznych halucynogenów wywoływanych serotonergicznie [dietyloamid kwasu lizergowego (LSD), meskalina, i N,N-dimetylotryptamina (DMT)], obejmują znaczne zmiany w funkcjach percepcyjnej, poznawczej, afektywnej, wolicjonalnej i somestetycznej, wliczając wzrokowe i słuchowe zmiany sensoryczne, trudności w myśleniu, zmienność nastroju oraz zjawisko dysocjacji (Isbell 1959 17; Wolbach et al. 1962 56; Rosenberg et al. 1964 42).

Wczesne badania kliniczne z psilocybiną w 1950 oraz we wczesnych latach 1960 usiłowały badać efekty psilocybiny bez rozpoznania silnych wpływów nastawienia i scenerii (set & setting) (np. Isbell 1959 17; Hollister 1961 14; Malitz et al. 1960 22; Rinkel et al. 1960 40). Kolejne badania, zawierające więcej przygotowania oraz wsparcia interpersonalnego w czasie okresu działania leku, stwierdziły mniej niekorzystnych efektów psychologicznych, takich jak reakcje paniki i epizody paranoidalne, i podwyższyły raporty doznań ocenianych pozytywnie (Leary et al. 1963 20; Metzner et al. 1965 26; Pahnke 1969 31). W odpowiedzi na epidemiczne nadużywanie halucynogenów mające miejsce w latach 1960, przerwano w przeważającym stopniu badania kliniczne z psilocybiną i innymi halucynogenami, a wznowiono je dopiero ostatnio. Szczególnie Vollenweider i koledzy ze Szwajcarii oraz Gouzoulis-Mayfrank z Niemiec sprawozdali serie badań charakteryzujących ostro subiektywne, fizjologiczne, oraz dostrzegalne efekty psilocybiny (np. Vollenweider et al. 1998 52; Gouzoulis-Mayfrank et al. 1999 9; Hasler et al. 2004 13; Carter et al. 2005 2).

W obecnym badaniu, staraliśmy się stosować rygorystyczne metody farmakologii klinicznej podwójnie ślepej próby by określić zarówno ostrą (7 godzin) jak i długoterminową (2 miesiące) zmianę nastroju oraz efekty psychologiczne psilocybiny (30 mg/70 kg) względem porównywanego związku aktywnego (40 mg/70 kg metylofenidatu). Badanie zostało przeprowadzone z 36 dobrze wykształconymi, halucynogennie naiwnymi ochotnikami.

Materiały i metody

Uczestnicy zostali wyrekrutowani z lokalnej społeczności poprzez ulotki „badanie stanów świadomości spowodowanych naturalnie występującymi substancjami psychoaktywnymi stosowanymi sakramentalnie w pewnych kulturach.” 135 osób zostało wyeliminowanych telefonicznie, a 54 w dalszej kolejności zostało wyeliminowane osobiście. 36 uczestników (14 mężczyzn) było zdrowych fizycznie i psychicznie, brak historii stosowania halucynogenów i bez rodzinnych historii schizofrenii lub innych zaburzeń psychicznych lub bipolarnych I lub II stopnia. Średni wiek uczestników 46 lat (przedział od 24 do 64), byli dobrze wykształceni; 97% (35 ochotników) było absolwentami szkół wyższych, a 56% (20 ochotników) miało stopnie podyplomowe. Osiemdziesiąt trzy procent (30 ochotników) miało pełnoetatowe zatrudnienie, a pozostali byli zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy. Pięćdziesiąt trzy procent (19 ochotników) wykazywało przynależność do społeczności religijnych lub duchowych, takich jak kościół, synagoga, lub grupa medytacyjna. Wszystkich 36 ochotników wskazywało na przynajmniej sporadyczne uczestnictwo w aktywnościach religijnych lub duchowych takich jak nabożeństwa religijne, modlitwy, medytacje, chóry kościelne, lub grupy edukacyjne czy dyskusyjne, z czego 56% (20 ochotników) informowało o codziennej aktywności, a kolejne 39% (14 ochotników) mówiło o przynajmniej comiesięcznej aktywności. Ochotnicy nie otrzymali pieniężnej rekompensaty za uczestnictwo. Mimo, że większość ochotników miała bardzo zajęte harmonogramy osobiste i zawodowe, byli zainteresowani badaniem i uczynili uczestnictwo priorytetem. Bazując na wywiadach, ich motywacją do uczestnictwa była ciekawość efektów psilocybiny i możliwość do znacznej autorefleksji w kontekście zarówno całodniowych sesji dragowych jak i spotkań z obserwatorami, mających miejsce między sesjami. Badanie zatwierdziła Instytucjonalna Komisja Rewizyjna Uniwersytetu Medycznego Johns Hopkins’a, a wszyscy ochotnicy przed uczestnictwem udzielili swej świadomej zgody.

Badanie porównało psilocybinę (30 mg/70 kg) oraz chlorowodorek metylofenidatu (40 mg/70 kg) stosując układ międzygrupowej podwójnie ślepej próby krzyżowej obejmujący dwie lub trzy ośmiogodzinne sesje dragowe przeprowadzone w dwumiesięcznych odstępach. Trzydziestu sześciu ochotników przypisano losowo do przejścia albo dwóch sesji (N=30) albo trzech (N=6). Grupa 30 ochotników była następnie losowo rozdzielana do otrzymania na pierwszej sesji psilocybiny lub metylofenidatu (15 na grupę), z alternatywą podania dragu na drugiej sesji. Pozostałych sześciu ochotników otrzymało metylofenidat na pierwszych dwóch sesjach i niezaślepioną psilocybinę na sesji trzeciej. Celem tego warunku było głównie przesłonienie projektu badań uczestnikom i obserwatorom (patrz sekcja „Oczekiwania”), a dane od tych sześciu uczestników nie zostały wykorzystane w analizach statystycznych; jakkolwiek, dane te były generalnie spójne z wynikami opisanymi w tym raporcie. Pomiary wynikowe otrzymane na przestrzeni sesji obejmowały ciśnienie krwi i oceny obserwatora zachowania i nastroju uczestników. Po około 7 godzinach po spożyciu leku (gdy ustąpiły główne efekty dragu), uczestnicy wypełniali kilka ankiet opracowanych do ocenienia różnych aspektów doświadczenia halucynogennego (opisane poniżej). Obserwacyjne pomiary szacowane przed i po dwóch miesiącach po każdej sesji dragowej zawierały miary symptomów psychiatrycznych, miary osobowości, jakości życia, i życiowego doświadczenia mistycznego. Jedno roczne szacowanie uzupełniające wciąż w toku.

 

Wyniki

Niniejsze badanie podwójnie ślepej próby ukazuje, że psilocybina podana w komfortowych, zorganizowanych, wspieranych interpersonalnie warunkach ochotnikom, którzy zgłosili regularne uczestnictwo w aktywności religijnej lub duchowej, spowodowała doznania, nacechowane podobieństwami do klasycznych doznań mistycznych, ocenionych przez ochotników jako mające istotne znaczenie osobiste oraz wagę duchową. Ponadto, ochotnicy przypisali doznaniu przedłużone zmiany pozytywne w postawie i zachowaniu, zgodne ze zmianami ocenionymi przez przyjaciół i rodzinę.

Niniejsze badanie posuwa naprzód empiryczną analizę doznania mistycznego. Z naukowej perspektywy, większość tego co wiadomo o doznaniu mistycznym lub religijnym oparte jest na opisowej interpretacji doznania występującego spontanicznie (Stace 1960 47; Spilka et al. 2005 46). Wnikliwe próby ewentualnego eksperymentalnego manipulowania takimi doznaniami wiązały się generalnie jedynie ze skromnymi skutkami (np. Hood et al. 1990 15; Spilka et al. 2005 46). Pomimo istnienia anegdotycznych raportów z badań klinicznych z 1960 halucynogenów powodujących doznania religijne, nawet podawanych w oprawie świeckiej (Smith 1964 44; Masters i Houston 1966 24; Dobkin de Rios i Janiger 2003 6), systematyczne badania takich efektów prawie nie istniały. Najbardziej istotnym badaniem było to, w którym studenci seminarium teologicznego otrzymali albo 30 mg psilocybiny (dziesięciu uczestników) albo 200 mg kwasu nikotynowego (dziesięciu uczestników) w grupie podczas nabożeństwa religijnego (Eksperyment Wielki Piątek, Pahnke’go 1963 29; 1967 30; Doblin 1991 7). Uczestnicy, którzy otrzymali psilocybinę wykazali znaczące wzrosty według Kwestionariusza Doznania Mistycznego Pahnke’go oraz zgłosili pozytywne zmiany w postawie i zachowaniu przy 6 miesięcznym oraz przy 25 letnim uzupełnieniu. Tamte wyniki zgodne są z badaniem obecnym, które zademonstrowało również utrzymane wzrosty w dwóch ściśle związanych pomiarach wynikowych (Pahnke-Richards Kwestionariusz Doznania Mistycznego oraz Kwestionariusz Utrzymujących się Efektów). Znacznymi ograniczeniami studium Pahnke’go było to, że uczestnicy mieli wyraźnie powiedziane, że niektórzy mogą otrzymać psilocybinę a niektórzy mogą być kontrolni, i że było przeprowadzone w układzie grupowym. Cechy te sprawiły, że podwójnie ślepa próba została szybko naruszona w czasie sesji, co przypuszczalnie przyczyniło się do wymierzonych różnic między grupami (Doblin 1991 7; Wulff 1991 57; Smith 2000 45). Niniejsze badanie przedstawia ważne rozszerzenie studium Pahnke’go, stosując lepsze zaślepienie oraz kontrolną procedurę porównawczą, szacowanie efektów u indywidualnych uczestników niezagmatwanych grupowymi interakcjami, empirycznie uzasadnione pomiary doznania mistycznego (Skala Mistycyzmu i Skala Transcendencji Duchowej), oraz ocenienie efektów przez obserwatorów społecznych. Wiarygodność procedury zaślepienia odzwierciedlona jest faktem, że rozmowy przesłuchaniowe z obserwatorami na koniec badań wskazywały, że pozostali nieświadomi modelu badań i, że niektórzy ochotnicy ocenili swe doznanie w czasie sesji metylofenidatowej jako będące pośród najbardziej znaczących osobiście doświadczeń ich życia (Rys. 3).

Odsetek ochotników, którzy spełnili kryteria Pahnke’go na „kompletne” doznanie mistyczne (61%, 22 z 36) jest nieco wyższy niż 30-40% odnotowane przez Pahnke’go w Eksperymencie Wielki Piątek (por. Pahnke 1967 30, str. 67). Wydaje się prawdopodobne, że dłuższy czas przygotowania (przynajmniej 8 godzin w porównaniu do 3 godzin w studium Pahnke’go) oraz różnice w kontekście (sesje indywidualne z zasłoną na oczy oraz muzyką w estetycznym pokoju w porównaniu do badania Pahnke’go przeprowadzonego w układzie grupowym z 30 osobami, spośród których niektórzy zachowywali się dziwacznie) prawdopodobnie przyczyniły się do tej różnicy. Niniejsze studium nie dostarcza dowodu, że przygotowanie, poza tym, które zapewniono przed pierwszą sesją wytworzyło wzrost zasięgu doznania mistycznego (tj. na pierwszej, drugiej i trzeciej sesji, odpowiednio, 67, 60, oraz 50% uczestników którzy otrzymali psilocybinę spełniło kryteria na kompletne doznanie mistyczne) lub zmniejszyło częstotliwość niepokoju/dysforii.

Stopień w jakim badana populacja ogranicza uogólnialność wyników jest nieznany. Uczestnicy w tym badaniu byli halucynogennie naiwni, dobrze wykształceni, psychologicznie stabilni, i byli osobami dorosłymi w średnim wieku, zgłaszającymi regularne uczestnictwo w aktywnościach religijnych lub duchowych. W szczególności wydaje się wiarygodne, że religijne lub duchowe zainteresowania uczestników mogły zwiększyć prawdopodobieństwo, że doznanie psilocybinowe mogło być interpretowane jako mające istotne znaczenie duchowe i wymowę osobistą. Nie jest również wiadome w jaki sposób halucynogennie naiwny status uczestników wpłynął zarówno na intensywność jak i na jakościową interpretację doznania. Rekrutowanie ochotników bez historii stosowania zapobiegło problemowi błędu selekcji uczestników, w którym najprawdopodobniej uczestniczyłyby osoby mające pozytywne wcześniejsze doznania z halucynogenami. Jednakże możliwe jest również to, że nowość doznania u osób halucynogennie naiwnych spotęgowała zarówno intensywność jak i osobistą oraz duchową wagę doznania.

Ważnym odkryciem niniejszych badań jest to, że przy starannym wyselekcjonowaniu i przygotowaniu ochotników oraz, gdy sesje przeprowadzane są w komfortowych, dobrze nadzorowanych warunkach, może być bezpiecznie podana wysoka dawka psilocybiny 30mg/70kg. Godne uwagi jest również to, że pomimo spotkań i przed sesjami z obserwatorami począwszy od 8h (gdy psilocybina była podana na pierwszej sesji) aż do 24h (gdy psilocybina była podana na trzeciej sesji) trwania kontaktu, 22% (8 z 36) ochotników doświadczyło podczas sesji okresu znacznego niepokoju/dysforii, obejmującego czasem przejściowe idee odniesienia/paranoję. Żaden ochotnik nie wymagał interwencji farmakologicznej, a psychologiczne efekty były bez trudu zażegnywane otuchą. Główny obserwator pozostawał dostępny przez biper/telefon dla każdego ochotnika przez 24h po każdej sesji, lecz żaden ochotnik nie zadzwonił przed wyznaczonym następnego dnia spotkaniem kontrolnym. Jednoroczne uzupełnienie trwa, lecz zostało ukończone przez większość ochotników (30 z 36). W uzupełnieniu tym, elastyczny wywiad kliniczny rozważający doznania badania i obecną sytuację życiową zapewnił kontekst kliniczny sprzyjający samorzutnemu zgłaszaniu niekorzystnych wydarzeń związanych z badaniem. Do dziś, nie było żadnych doniesień o utrzymujących się zjawiskach postrzeżeniowych przypisywanych czasem stosowaniu lub rekreacyjnemu nadużywaniu halucynogenów, a wszyscy uczestnicy wydają się być nadal bardzo dobrze funkcjonującymi, wydajnymi członkami społeczeństwa.

Wyniki obecnych badań wskazują na zrozumienie nadużycia halucynogenów. Choć psilocybina jest regulowana przez rząd federalny najbardziej restrykcyjną kategorią Ustawy Substancji Kontrolowanych (Załącznik I), Narodowy Instytut Nadużywania Narkotyków (2001 27, 2005 28) nie traktuje psilocybiny i innych klasycznych halucynogenów jako narkotyków „uzależniających”, ponieważ nie wytwarzają kompulsywnych zachowań szukania narkotyku, jak czynią klasyczne narkotyki uzależniające w rodzaju kokainy, amfetaminy, heroiny czy alkoholu. Wniosek ten jest zgodny z obserwacjami, że psilocybina i inne klasyczne halucynogeny nie podtrzymują miarodajnego samozapodawania narkotyku u zwierzęcych modeli nadużywania narkotyku (Griffiths et al. 1980 10; Fantegrossi et al. 2004 8), a większość rekreacyjnych użytkowników klasycznych halucynogenów zmniejsza lub zaprzestaje z czasem ich stosowania (Narodowy Instytut Nadużywania Narkotyków 2001 27). W niniejszym badaniu, psilocybina nie wytwarzała klasycznego euforiogennego profilu efektów: pomiary lęku i dysforii (oceny lęku przez obserwatora: skala AIA dla kwestionariusza APZ, skala LSD dla ARCI) były znacznie większe po psilocybinie niż po metylofenidacie. Jednakże, niniejsze badanie pokazuje również, że u pewnych ludzi w pewnych warunkach, psilocybina może powodować doznania, oceniane jako wysoce cenione. Wygląda to na przypuszczalny mechanizm leżący u podstaw długotrwałego historycznego stosowania w pewnych kulturach psilocybiny i innych halucynogenów takich jak DMT do celów wróżebnych lub religijnych.

Chociaż nie ma oznak, że uważnie monitorowany, kliniczny kontakt z psilocybiną halucynogennie naiwnych ochotników skutkuje dalszym nadużywaniem (obecne badanie; Gouzoulis-Mayfrank, komunikacja personalna; Yensen i Dryer, (1992) 58; Leuner 1981 21), epidemia halucynogennego nadużywania z 1960 wzbudza ważny ton ostrzegawczy. Nadużywanie halucynogenów może być nasilone w warunkach, w których są one łatwo dostępne nielegalnie, a potencjalne szkody dla zarówno osoby i społeczności są wypaczane lub bagatelizowane. Ważne jest by ryzyko stosowania halucynogenów nie było lekceważone. Nawet w obecnym badaniu, w którym stan przygotowania ochotników oraz podanie psilocybiny były uważnie opracowane by zminimalizować skutki niekorzystne, przy wysokiej dawce psilocybiny 31% grupy uważnie wyselekcjonowanych ochotników doświadczyło znacznego lęku a 17% miało przejściowe idee odniesienia/paranoje. W niemonitorowanych warunkach nie trudno sobie wyobrazić takie efekty nasilające się do paniki i niebezpiecznych zachowań. Również tematem badań powinna pozostać (Abraham et al. 1996 1; Halpern i Pope 1999 12) rola halucynogenów w przyśpieszaniu lub nasilaniu uporczywych stanów psychiatrycznych oraz długotrwałych zaburzeń wzrokowo postrzeżeniowych.

W związku z powyższym, obecne badanie ukazało, że psilocybina podawana ochotnikom w sprzyjających warunkach, spowodowała doznania podobne do spontanicznie występujących doznań mistycznych, które były określane przez uczestników jako mające istotne i przedłużone znaczenie osobiste oraz wagę duchową. Zdolność do potencjalnego powodowania doznań mistycznych powinna zezwolić na wnikliwe badania naukowe ich przyczyn i konsekwencji, zapewniając wgląd w podstawowe mechanizmy farmakologiczne i mózgowe, w niemedyczne stosowanie oraz nadużywanie psilocybiny i związków podobnych, jak i krótkoterminowe oraz utrzymujące się skutki takich doznań.

Zródło: http://psilosophy.info/psilocybina_moze_powodowac_doznania_mistycznego_rodzaju.html

Autor tłumaczenia: cjuchu